ย้อนไปราวปี 1980 เทคโนโลยีเพื่อทดแทนแรงงานมนุษย์ ได้รับการพัฒนาถึงจุดที่การผลิตพึ่งพาเครื่องจักรกลพอๆกับแรงงานมนุษย์ วงการอุตสาหกรรมทั่วโลก วิตกกังวลต่อการเกิดขึ้นของ “steel-collar workers" ซึ่งหมายถึง แรงงานหุ่นยนต์ (robots) ที่ทำงานได้อย่างรวดเร็ว ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย และให้คุณภาพคงเส้นคงวา ไม่เท่านั้นแรงงานประเภทนี้ปราศจากชีวิตจิตใจก็ย่อม “ไม่ต้องเอาใจ” และ แน่นอน หุ่นยนต์ “ไม่เคยบ่น” ต่างจากแรงงาน “คน”
สำหรับผู้ประกอบการ การเข้ามาของหุ่นยนต์ ช่วยลดภาระการดูแล “คน” ขององค์กร ไปได้มาก แต่ในอีกมุมหนึ่งสิ่งที่มีแนวโน้มที่จะเป็นภัยคุกคามก็คือ “ภาวะการว่างงาน” โดยเฉพาะที่จะเกิดขึ้นกับแรงงาน ในกลุ่ม “Blue-collar workers" หากแต่ความรุนแรงของภัยคุกคามในห่วงเวลานั้นก็ยังไม่ส่งผลร้ายแรงขนาดที่ว่าคนหายออกไปจากสายการผลิต